1. بسیاری بر این باورند که کردها صرفاً خواهان حقوق فرهنگی، سیاسی و اجتماعی خویش هستند و نه تنها جنگ طلب و طرفدار خشونت نیستند بلکه در واقع جنگ بر آنها تحمیل شده است. اگر این ادعا را که تا حد زیادی درست است، بپذیریم به سادگی به این نتیجه می رسیم که تحمیل کنندگان جنگ به هدف خود که همانا گسترش جنگ و خشونت است رسیده اند چرا که سالهاست در کردستان آتش جنگ شعله ور است و مردم از خشونت و جنگ در رنجند و کمتر خانواده ای از آسیبهای آتش جنگ در امان مانده باشد.
۲. بدیل تحمیل جنگ، پذیرش و گسترش روشهای خشونت آمیز نیست. خشونت با خشونت کاهش نمی یابد یا از بین نمی رود. بدیل آن تحمیل صلح و آشتی است که کم هزینه است و رنج کمتری را متوجه مردم می سازد. علاوه بر این در دنیای امروز، مجامع و نهادهای جهانی و افکار عمومی مردم دنیا پشتیبان روشهای خشن نیست و هیچ دلیلی در این زمینه پذیرفته نیست. خشونت در تمامی ابعاد و سطوح آن، محکوم است و در مقابل آشتی و صلح طرفدارن بیشماری دارد.
۳. در روزهای گذشته در دیاربکر و شهرهای اطراف آن جنبش مادران صلح و پیام آوران آشتی راه افتاده است. این حرکت به شدت از سوی مردم مورد توجه قرار گرفته است و از آن پشتیبانی می شود. امروز مصاحبه یکی از مادران کرد را که چهار فرزند خود را از دست داده بود با بی بی سی دیدم. به شدت تحت تأثیر درک و شعور و قدرت بالای این مادر سالخورده و رنج دیده قرار گرفتم که بزرگوارانه بر نفرت و خشم خود چیره گشته بود و از صلح و دوستی دم می زد و با اهدای روسری سفید به مادر یکی از سربازان ترک، نشان داد که خواهان صلح و زندگی بهتر برای نسلهای کنونی و آینده و بی ثمر بودن جنگ و سرکوب و خشونت است. با دیدن این مادر و حضور گسترده مردم، واقعاً احساس غرور کردم.
۴. اوجلان به دلیل ویژگیهای کاریزماتیکی که دارد از جمله رهبرانی است که توان گرفتن تصمیمات بزرگ را دارد. کردها امروز به چنین روشهایی نیاز دارند. در ترکیه و در دنیا نیز این زمینه تا حدی فراهم است. باید تغییر را پذیرفت و آن را آغاز کرد. کردها در ترکیه و در مبارزات مدنی وزن خود را نشان داده اند و روشنفکرانی در این میدان به فعالیت مشغولند که شرایط جدید را به خوبی دریافته اند. این روشنفکران می توانند اوجلان را در اتخاذ تصمیمهای بزرگ یاری رسانند. البته این نکته را نیز نباید فراموش کرد که صلح را نباید به مثابه تاکتیک تلقی کرد و از آن بهره برد، بلکه ارزش آن را دارد که به استراتژی و یکی از ارزشهای مهم و اساسی تبدیل گردد و همه در خدمت گسترش آن باشیم. بدون شک هر نوع تغییری که در ترکیه ایجاد گردد بر وضعیت ما هم مؤثر است.
۲. بدیل تحمیل جنگ، پذیرش و گسترش روشهای خشونت آمیز نیست. خشونت با خشونت کاهش نمی یابد یا از بین نمی رود. بدیل آن تحمیل صلح و آشتی است که کم هزینه است و رنج کمتری را متوجه مردم می سازد. علاوه بر این در دنیای امروز، مجامع و نهادهای جهانی و افکار عمومی مردم دنیا پشتیبان روشهای خشن نیست و هیچ دلیلی در این زمینه پذیرفته نیست. خشونت در تمامی ابعاد و سطوح آن، محکوم است و در مقابل آشتی و صلح طرفدارن بیشماری دارد.
۳. در روزهای گذشته در دیاربکر و شهرهای اطراف آن جنبش مادران صلح و پیام آوران آشتی راه افتاده است. این حرکت به شدت از سوی مردم مورد توجه قرار گرفته است و از آن پشتیبانی می شود. امروز مصاحبه یکی از مادران کرد را که چهار فرزند خود را از دست داده بود با بی بی سی دیدم. به شدت تحت تأثیر درک و شعور و قدرت بالای این مادر سالخورده و رنج دیده قرار گرفتم که بزرگوارانه بر نفرت و خشم خود چیره گشته بود و از صلح و دوستی دم می زد و با اهدای روسری سفید به مادر یکی از سربازان ترک، نشان داد که خواهان صلح و زندگی بهتر برای نسلهای کنونی و آینده و بی ثمر بودن جنگ و سرکوب و خشونت است. با دیدن این مادر و حضور گسترده مردم، واقعاً احساس غرور کردم.
۴. اوجلان به دلیل ویژگیهای کاریزماتیکی که دارد از جمله رهبرانی است که توان گرفتن تصمیمات بزرگ را دارد. کردها امروز به چنین روشهایی نیاز دارند. در ترکیه و در دنیا نیز این زمینه تا حدی فراهم است. باید تغییر را پذیرفت و آن را آغاز کرد. کردها در ترکیه و در مبارزات مدنی وزن خود را نشان داده اند و روشنفکرانی در این میدان به فعالیت مشغولند که شرایط جدید را به خوبی دریافته اند. این روشنفکران می توانند اوجلان را در اتخاذ تصمیمهای بزرگ یاری رسانند. البته این نکته را نیز نباید فراموش کرد که صلح را نباید به مثابه تاکتیک تلقی کرد و از آن بهره برد، بلکه ارزش آن را دارد که به استراتژی و یکی از ارزشهای مهم و اساسی تبدیل گردد و همه در خدمت گسترش آن باشیم. بدون شک هر نوع تغییری که در ترکیه ایجاد گردد بر وضعیت ما هم مؤثر است.
