تقریر حقیقت و تقلیل مرارت

چند روزی است که کتاب «کیستی ما از نگاه روشنفکران ایرانی» نوشته ی «حسین کاجی» را مطالعه می کنم. در پاسخ به این پرسش که بایستی دل نگران کدامیک از مؤلفه های فرهنگی بود، به نظر مصطفی ملکیان اشاره می کند که آن را عیناً در اینجا نقل می کنم. شاید با حوادثی که این روزها در کشور ما اتفاق می افتد مناسبتی نیز داشته باشد.

«فقط دل نگران انسان باشیم. دین هم برای انسان آمده است و دغدغه اش نجات انسان است و بنابراین خادم انسان است. من نه دل نگران سنتم. نه دل نگران تجدد، نه دل نگران تمدن، نه دل نگران فرهنگ و نه دل نگران هیچ امر انتزاعی از این قبیل. من فقط دل نگران انسانهای گوشت و خون داریم که می آیند، رنج می برند و می روند. سعی کنیم که اولاً: انسانها هر چه بیشتر با حقیقت مواجهه یابند، به حقایق هر چه بیشتری دست یابند. ثانیاً هر چه کمتر درد بکشند و رنج ببرند و ثالثاً هر چه بیشتر به نیکی و نیکوکاری بگرایند و برای تحقق این سه هدف از هر چیز که سودمند می تواند بود بهره مند گردند، از دین گرفته تا علم، فلسفه، عرفان، هنر، ادبیات و همه دستاوردهای بشری دیگر.»

در این روزها شاهد رنج و مرارت بسیاری از افراد هستیم و امکان دستیابی به حقیقت در این فضای آلوده و تاریک به شدت کاهش یافته است. ملکیان روشنفکری را تلاش برای تقریر حقیقت و تقلیل مرارت تعریف کرده است. روشنفکران در این روزها وظیفه ی سنگینی بر دوش دارند. هم تقریر حقیقت دشوار گشته است و هم مرارت در حال تکثیر است.